মই মা আৰু নিলাজ বৰষুণ পাঠ ৪)

এনেকৈয়ে খেল ধেমালিৰ মাজেৰে দিনবোৰ বাগৰিল।সেই দিনত মই চাকৰিৰ ইণ্টাৰভিও দিব ললো। কিন্তু কোনো তেনে একো আখ্যা কৰা মতে পোৱা নাছিলোঁ।দেউতাৰো ককৰ্থনা শুনি শুনি আমনি লাগিছিল। পেহিৰ ছোৱালী বাইদেউ এক্সাম শেষ কৰি মামা ঘৰ বুলি আহিছিল। পেহিয়ে আমাৰ তাতে ৰাখিব কলে গাঁৱত কৰবাত কেতিয়াবা পলাই চলাই গুচি যাব বুলি, ভাল লৰা চাই দেউতাক বিয়ালৈ সুবিধা হলে আগবঢ়াব কলে। মাৰ বাবে খুবেই ভাল হৈছিল ঘৰৰ কামলৈ একেবাৰে চকু কৰিবলৈ প্ৰয়োজন নোহোৱা হৈ পৰিছিল। মোৰ ও মনত বেয়া লগা নাছিল অলপ আৰাম পাব আৰু নিজৰ যত্ন ও লব পাৰিব বুলি কিন্তু এটা দিকদাৰ অ হৈছিল এয়ে যে ঘৰত মানুহ বেছি হোৱা বাবে মৰ লগত ধেমালিৰ সুযোগ কমি পৰিছিল।অৱশ্যে পুৱা গধূলি আন্তি হতৰ ফুৰিব ভাল হৈছিল। ৰাতি মাহি আৰু বা টো এখনত শোৱেই কিন্তু দাঙৰখনট ভিতৰ ফালে বতাহ কম লাগে বাবে পেহীৰ বা ক অকলে থাকিব কৈ মোৰ ষ্টেণ্ড ফেনৰ তলতেই শুব মাই আহি বেছিভাগ শুইছিল। বা হতে মেইন দৰ্জা বন্ধ কৰি শুৱে।ৰাতি পেচাৱ লাগিলেও আগফালে হে যাব লাগে।মই কেতিয়াবা বেছি ৰাতি হলে অকলে নাজাওয়েই। আবেলি ৪ টা মান বাজিছিল। নীটা আন্তিয়ে মাক পথাৰত শাক চিঙিব যাব লগ ধৰিলে।

মা – অকলে কেনেকৈ যাবি?এখেত অ আছে ঘৰত।গধূলি দেৰি হৈ গলে গালি শুনিব লাগিব।

আন্তি – মনক ককচোন, আজি কতো যাব নালাগে,শাক চিঙিবো যাব আমাৰ লগত।

মা – কিবা কাম থাকে যদি তাৰ। কৈ চাব পাৰি। মই কোৱাতকৈ নিজেই গৈ কৈ আঁহ চোন এবাৰ।

•         মই সৰু গামচাখন পিন্ধি ট্ৰৌজাৰ টো সলাই হাফ পেন্ত টো পিন্ধিম বুলি এখন ভৰি সুমুৱাই আনখন সোমাম বুলি কোনো নথকাৰ চলত গামচাখণ বিচনাত দলিয়াই দি আধা পিন্ধিব লোৱটেই আন্তি সোমাই আহিল আৰু মোৰ লেঙেটা টো পুৰা দেখিলে। কি কৰো কি নকৰোঁৰ খোকোজাত হাতেৰে কিবাকৈ লিঙ্গটো ধাকিব চেষ্টা কৰিলো,কিন্তু আন্টিয়ে মিচিকিয়াই হাঁহি এক বিশেষ ভংগিমাত কাষলৈ আহি হাতত থকা পলিথিন টো দি কলে ডাঙৰেই হলিচোন আৰু পেটত চিকুতি মোক দেখুৱাই তপিনাখন লৰাই লৰাই গল। মোৰ যদিও লাজ লাগিছিল কিন্তু পলকতে আন্তিৰ শ্লিভলেচ ৰ সতে চাদৰত লিপিত খাই থকা তপিনাৰ নাচনে লিংগ কঁপাই তুলিছিল।মই অকণমান সংকোশ ভাবেৰে চুলি খিনি ফণিয়াও বুলি ৰুমত সোমাব ওলালো আৰু তেতিয়ালৈ শুনিলো আঁ মাক সকলো কৈছে।

মা – ঢেঁট পাগলিটো। সি সৰু আছে। তাৰ সৰু অভ্যাস যোৱাই নাই।আৰু তোয়ো ন মাত নিদিয়াকৈ কিয় যাব লাগে।

আন্টি – ইহঃ বাইদেউ সৰু নাই। জাহাযি কলটোৰ দৰে দীঘল কিন্তু এমুঠিত কৈ ও শকত হব।আপুনি দেখিলে চখ খাব।

মা – যাহ এইজনি।কি যে কৈ থাকোঁ।লৰাৰ মাক আৰু এতিয়ালৈ নেদেখাকেই আছোঁ নেকি।

আন্তি- দেখিছোঁ ৰব ।কিন্তু ইয়াৰ টো সঁচাকৈ বহুতদাঙৰ যেন পাইছোঁ। ভাল চেক্স থকা মাইকিয়ে পালে এৰিয়ে নিদিব তাক।

মা – তইও টো বহুত চেক্সি । তইয়ে লৈ লো যা ভাল মজাটো।

আন্তি – পাৰিলে টো কথাই নাছিল।আপোনাৰ ঠাইত মোক থাকিব দিয়ক দুদিন বেঙাতৰ লগত।

মা – হব থাকিবি।বোল এতিয়া যত যাব ওলাইছো।

        সিহঁত দুয়ো আগে আগে আৰু মই পিছে পিছে। নিটা আন্তিয়ে অন্য দিনতকৈ আজি অলপ পকৰটো বেছিকৈ লৰাই খোজ কঢ়িছিল। হইটো মোক চিদিউচ কৰিবলৈ।কিন্তু যেতিয়া মৰ চকু মাৰ পিছফালে পৰিল নীট আন্তিৰ লগত তুলনা কৰিব ধৰিলে আৰু আঁন্তিতকৈ মাৰ কঁকাল খন সৰু, আন্টিৰ টিকাটো অ বাহিৰলৈ ওলোৱা কিন্তু মাৰ খন বহল টো বেছি ডাঙৰ চাইজৰ এফাল ৰঙালাউৰ নিচিনা। মনতে এবাৰ দুয়োকে লেঙেতা কৈ চাব মন গল।কিন্তু হঠাৎ…..

আঁন্তি – কি পিছে পিছে চুপ চাপ হৈ আহি আছোঁ?

মই – নাই পথাৰখন চাই গৈ আছোঁ।

আন্ন্তি – হব কি চাই আহি আছোঁ জানো দিয়া বোপা।ভালকৈ চাই লো। মোতকৈ কিন্তু মাৰৰ পথাৰ খন ধুনীয়া আৰু ডাঙৰো। মূলাৰ খেতি ভাল হব।

মই – খোকোজা লগিলো। উম হব যোৱা ইমান জঙ্গল আৰু ভঠুৱা খুদুনাৰ মাজত।আন্ন্তি- দিম দে আমিয়ে ভালকৈ চাঁচি মিলি ছফাঁ কৰি নে কি ক্য় বাইদেউ..

কৈ দুয়ো ঠিক চে হাহিব ধৰিলে। মই বুজা নুবুজাকৈ মাৰ সমুখত লাজ পোৱাৰ নিচিনা হলো যদিও মনে মনে কিবা এটা ভাল ও লাগিল।তেনেতে মাৰ ফালে চালো বেকাকৈ আৰু মাই মৰ ফালে এটা নিমজ হাঁহি মাৰিলে।সিহঁতে কিবা কিবী ভাল বেয়া হাঁহি ধেমালিৰে শাক চিঙিবি ললে।তেনেকৈ কিছুদিন যোৱাৰ পিছত মই এম আৰ ত সুমালো।মইও ব্যস্ত হৈ পৰিলোঁ।এদিন খবৰ আহিল মুনুবা জেঠিমাৰ ছোৱালী ৰ বিয়া ঠিক হৈছে।পিঠাগুৰি খুন্দিব মা যাব লাগিলে।বা হতক লগ ধৰিলে কিন্তু সিহঁত শাল আৰু ঘৰ চম্ভালা দায়িত্ব ললে পিছত যাম বুলি কলে।মাই মোক লগ ধৰিলে । মোৰ কাম আছে মই নাযাও বুলি কলো।কিন্তু মাৰ মৰমৰ ৰিকুৱেষ্ট অৰ বাবে ওলালো।

মই – যাম বাৰু কিন্তু তুমি এই ওল্ড মডেল হৈ কাপোৰ কানি পিন্ধি থাকা মোৰ ভাল নালাগে। আজিকালি সকলোৱে অলপ মডাৰ্ণ হৈ আহে। এনেকৈ থাকিলে কিন্তু মই সঁচাকৈ নেক্সট টাইম নাজাও।

আমি ১০: ৩০তাত ওলাই গোলো। বাছলৈ ৰৈ থাকোঁতে…

মই – মা এটা কথা শুনিবানে?

মা – কি কচোন।

মই – পাককা সুনিবাটো,পিছত আৰু নহব বুলি নকোৱা টো।

মা – পিছৰটো নাজানো কিন্তু এতিয়া সুনিম বুলি কৈছোঁ কো।

মই – মোক বেলেগ একো নালাগে ।তুমি সদায় হাহিমনে থাকিবা।

মা – হব মই নোঁ কত দুখত থকা দেখিলি।

মই – মই জানো দিয়া, কিমান সুখত থাকা তুমি।বা বিয়া হৈ গলে মই ও কৰবাত যদি যাব লগা হৈ তেতিয়া তুমি আজিৰ নিচিনা হাঁহি ধেমালি ৰে থাকিবা টো?ভালকৈ পিন্ধা উৰা কৰিবা টো?

মা – মাত টো আবেগিক হৈ… বায়ে গলেও তই য়ো মোক এৰি যাব নেকি?

মই – কিয় দেউতা থাকিবই চন।

মা – মই হে জানো। দেউতাৰে থাকি বা নাথাকি কি কৰে কি নকৰে।ইমান বছৰ কেনেকৈ কটাই আহিছোঁ।অকল লৰা ছোৱালী জন্ম দিলে ই দায়িত্ব পূৰণ নহয়।এজনী তিৰোতা মানুহৰ বহুত কিছুমান প্ৰয়োজন থাকে যাৰ কোনোদিনে গুৰুত্ব এই দি পোৱা নাই । তহঁত দুটা হোৱাৰ পিছতো আৰু দেওঁতাৰেক লৰা ছোৱালী লগা হৈছিল। কিন্তু মই ও টো মানুহেই।দুয়োটাকে ভালকৈ ৰাখিব পাৰিলে বহুত।অকল দুনিয়াভৰ জন্ম দিয়েই মই আধা জীৱন একেটা কষ্টত থকাটো সম্ভৱ নেকি?কিমান তা ৰাতি মই পকাত শুই কতাইছো কি জনিবি। তই মোক যিখিনি বুজি পাও,কিমান ভাল পাওঁ নাজানো কিন্তু যিখিনি কেয়াৰ লো আজিলৈ কোনেও লৈ পোৱা নাই।যিখিনি যত্ন এজনী মাইকী মানুহে নিজৰ গিৰিয়েকৰ পৰা বিচাৰে,মুখেৰে শুনিব খোজে সেইখিনি তোৰ মুখত হে পাও কিন্তু আজিলৈ দেউতাৰৰ মুখত নাপাওঁ। মৰ অ মন যাই। বহুত কিবা কৰিব। কিন্তু কেনেকৈ কৰিম। কত কৰিম। কাৰ লগত কৰিম। কোনে বুজিব কোনে নিব। আৰু চাৰিওফালৰ মানুহৰ চকু।কি পিন্ধিছো কি কৰিছোঁ চবতেই। অচিনাকি ঠাই হলে কোনোবা মোক ও তেনেকৈ বিচৰা হলে মই ও কৰিলোঁ হয়। বাৰু বাদ দে সেইবোৰ। যি টো নহয় সেইটো ভাবি লাভ নাই ।

মই – আৰু যদি হয়। ঈশ্চাবোৰক মাৰি পেলাব নাপায়। জীৱন বাৰে বাৰে নাপায়। সময় থাকোঁতে উপভোগ আৰু সুখ দুয়োটাই লব লাগে। হব বাৰু বাকী পিছত কিন্তু এটা কথা কোৱা মোৰ লগত বজাৰ যাবা নে কোৱা।

মা – কি আনিব?মই নাজাওঁ ও।

মই – কি আনো কি কৰো সেয়া পিছত। আগতে কোৱা যাবানে? নগলে মই ও নাজাঁও আৰু কতো তোমাৰ লগত।

মা – কি যে আৰু। তই নহলে মই নগলুৱেই হয় কতো। যাম দে হব। কিন্তু মানুহে কি কব চা দুয়োটা কাম নাই বজাৰ ঘূৰি আছে।

মই – যি কৈ কব। আৰু এনেও মই জানো কত নিব লাগে। তুমি মাথো অলাবা বছ।

মা – হব যতে নিয় আগতীয়াকৈ কবি।মাইকী মানুহৰ কাম বহুত থাকে তৎক্ষণাৎ কাপোৰ পিন্ধিয়ে যাব নোৱাৰি।

মই -মা কথা এটা কোৱাচুন, তুমি অলপ মডাৰ্ণ টাইপ অত কাপোৰ কিয় নীপিন্ধা? আন্তিহঁতে ইমান ধুনীয়াকৈ পিন্ধে অথচ টোমাতকৈ সিহঁত সিমান ধুনীয়া ও নহয়।তুমি পিন্ধিলে বহুত ধুনীয়া লাগিব।

মা – চুৰিদাৰ?

মই – চুৰিদাৰ নিপিন্ধিলেও টো শাৰী, চাদৰ অৰ লগত সিহঁতে যে পিন্ধে হাত চুটি!

মা – অ সেইটো শ্লিভ লেছ কয়।

মই – কি কয় নাজানো কিন্তু তেনেহেন আৰু।

মা – মোক বেয়া দেখিব। কাখলতিৰ চুলি তুলি সব ওলাই থাকিব । মানুহে দেখি কি কব। লাজ টো বাদে ।ঘামিলে মানুহে গন্ধো নাপাব নেকি।

মই – তে সিহঁতৰচোন নায়েই।

মা – আছে নে নাই তই চাব গৈছা নেকি?

মই – ঢেত কিবা ,নেদেখি নেকি!

মা – সিহঁতে কিবা লগাই নোহোৱা কৰে।

মই – তুমি ও লগাব নোৱাৰা নেকি?

মা – মই নাজানো আৰু কত পাই কি বস্তু কৰ পৰা আনিম?

মই – হব মই চাম কি বস্তু কত পায়।

মা – হব । অনিবি তে।

গাৰী আহিছে ,বাছ খন ৰখা দেৰি হৈ নহলে।

মই – দাদা চিত হবোনে?বহুত ভিৰ চোন।

হেন্দিমেন – অলপ দূৰত খালি হব। আজি গাঁৰি ভিৰেই। ব্লক্ অত নমা মানুহ আছে।কিবাকে যাব লাগিব।

 মই –   মা যাবানে?

মা – উঠ উপাই নাই আৰু কি কৰিবি নহলে।

আমি কিবাকৈ উঠি যাব লোলো। মোৰ বাওঁহাতৰ বা মাই ধৰি থাকিল গাৰিৰ ভিৰৰ বাবে। মোৰ হাতখন মাৰ সোঁফালটোৰ পিয়াহ টোত লাগি আছিল।ব্লক লৈ ১৫ মিনিট হে আছিল।কাষৰ মানুহজনিৰ ছিত টো পাম বাবে তাতেই থিয় হৈ ৰলোঁ। মোৰ পেন্তৰ আগফালে মানুহজনিৰ হাতখন বাৰে বাৰে চুই আছিল উপৰেৰে বুকুখনৰ দেখি থকা ডাঙৰ ডাঙৰ পীয়াহ দুটা আৰু হাতৰ স্পৰ্শত কেতিয়া মোৰ লিঙ্গটো থিয় হল গমে নাপালোঁ। লাহে লাহে উত্তেজনা বাঢ়ি গৈ আছিল। তেনেতে মনুহজনিৰ নমিব হল আৰু চিট টোত মা বহিল। মোৰ থিয় লিঙ্গটো মাৰ বাহুৰে পীয়া টোত খুণ্ডিয়াব ধৰিলে আৰু মোৰ উত্তেজনা বহুত বাঢ়িব ধৰিলে।মাই যদিও সকলো বুজিপাইছিল কিন্তু পৰিস্থিতিত হোৱা বুলি জানি একো মতা নাছিল। তেনেকৈ গৈ আমি নামিবো হল আৰু আমি নামি খোজ লোলো।

মা – এখন ৰিক্সা অ নাই।

মই – বোলা লাহে লাহে খোজ কাঢ়ি থাকোঁ। আমি কৰবাত দুদিনমানৰ কাৰণে ফুৰিব যাব নোৱাৰোঁ নে?

মা – কত যা? মন আছে যদি যাবি ।

মই – হাফলং চাব যাব মন আছিল।

মা – বন্ধুৰ লগত নে বান্ধৱীৰ লগত?

মই – ঢেট বেলেগৰ লগত কিয় যাম। তুমি মই যাম। বেলেগক কিয় লাগে।তুমি আছাইচোন মোৰ ফ্ৰেন্ড জনি।

মা – হইনে। কত যাব দিব। মিছা কথা এইবিলাক ভবাটো।

মই – মই কৰিম যোৱাটো। তুমি যাম বুলি কোৱা মাত্ৰ। যাবানে?

মা – যাব দিয়াটো হে ডাঙৰ কথা। হব মইও আজিলৈ কতো গৈ পোৱা নাই। কিন্তু মই নাজানো কেনেকৈ কত যায়। নিতা হত চোন গৈয়েই থাকে।

মই – ৰবাঁ আমিও যাম ৰবা। তাৰ আগতে কালি আবেলি অলাবা। কাপোৰ কিনিব যাম। কিন্তু মোৰ চইচ অত হে হব। হবনে কোৱা।

মা – বা:   । দে হবদে বাৰু হলনে।

মই – অ কে।