বৰ্ষণমুখৰ সন্ধ্যা এটাত

হেল্ল’….

মই কৃষ্ণাক্ষী দত্ত, ঘৰ নামনি অসমৰ এখন সৰু চহৰত। মোৰ বয়স বৰ্তমান ২৪ বছৰ।
কিছুদিন আগৰ কথা, এটা কামত মই অকলেই গুৱাহাটীলৈ গৈছিলোঁ। কাম হোৱাত মই জালুকবাৰীলৈ উবেৰ এখন বুক কৰি ফুটপাথতে ৰৈ আছিলোঁ। বতৰটোও ডাৱৰীয়া হৈ আছিল। সোনকালে ঘৰমুৱা বাছ এখনত উঠিব পাৰিলেই ৰক্ষা পৰোঁ। সময়তকৈ উবেৰখনে বেছি দেৰি লগোৱা বাবে স্বাভাৱিকতেই মোৰ বিৰক্তি লাগিছিল আৰু সেই বিৰক্তিখিনি উচপিচনিলৈ পৰিৱৰ্তন হৈছিল।

এনেতে মোৰ নিচেই কাষত ৰৈ কোনোবাই মাত লগালে, “কৃষ্ণা হয়নে?”

মই ঘূৰি চালোঁ, মাতটোৰ গৰাকী আন কোনো নহয়, বৰ্ণিল দা। বৰ্ণিল দাৰ লগত মোৰ কোনো ধৰণৰ নাম দিব পৰা সম্পৰ্ক নাই। তথাপি মোতকৈ প্ৰায় দহ বছৰ ডাঙৰ মানুহগৰাকীক বেয়া দেখি বাবেই দা বুলি মাতোঁ। বৰ্ণিল দাৰ লগত চিনাকি হৈছিলোঁ ফেচবুকৰ জৰিয়তে। পিছলৈ ফোন নম্বৰৰ আদান-প্ৰদানো হ’ল আৰু দুদিনে তিনিদিনে ফোন কৰা কৰিও আৰম্ভ হ’ল। বৰ্ণিল দা মানে বৰ্ণিল প্ৰতীম বৰা, বৰ্তমান সময়ত মোৰ ভাল বন্ধুৰ ভিতৰৰ এগৰাকী। তেওঁৰ ঘৰ যোৰহাটত, কৰ্মসূত্ৰে তেওঁ গুৱাহাটীৰ বাসিন্দা। চৌত্ৰিছ বছৰ বয়সতো বৰ্ণিল দা অবিবাহিত। কোনো গাৰ্লফ্ৰেণ্ডো নাই। মাজে মাজে ভাবোঁ, বৰ্ণিল দাৰ দৰে সুদৰ্শন, সু-সংস্থাপিত ল’ৰা এগৰাকীলৈ ছোৱালীৰ আকাল হোৱাৰ কাৰণ কি।

সি যি নহওঁক, মই বৰ্ণিল দাক মাত লগালোঁ। খবৰ বাতৰি লোৱাৰ পিছত বৰ্ণিল দায়ে মোক কফি একাপৰ বাবে লগ ধৰিলে। চৰ্ত, মই তেওঁৰ লগত কফি খাবলৈ যাম আৰু তেওঁ মোক জালুকবাৰীত বাছত তুলি দি আহিব। চৰ্ত অনুসাৰে মই উবেৰখন কেঞ্চেল কৰি বৰ্ণিল দাৰ লগতে ওলালোঁ। কফিৰ মাজে মাজে দুয়ো সুখৰ দুখৰ কথাও পাতিলোঁ। কফি শেষ নহওতেই দোপাল পিতা বৰষুণ এজাকে ধুই দিলে মহানগৰীৰ ৰাস্তা ঘাট।

“বৰষুণ নেৰিবই চাগে”

মই ক’লো
“এৰিব। এনেকৈ হঠাৎ অহা বৰষুণবোৰ ক্ষন্তেকীয়া।”

বাৰে বাৰে সময় চাই থাকিলোঁ মই। নাই, বৰষুণ এৰাৰ নামেই লোৱা নাই। গুৱাহাটীৰ পৰা ঘৰলৈ যোৱা শেষৰখন বাছো জালুকবাৰী এৰাৰ সময় পাৰ হৈ গ’ল। বৰষুণজাক অলপো নকমিল।

এন্ধাৰ হোৱাৰ পিছতহে বৰষুণ কমিল। বৰ্ণিল দাই দৌৰা দৌৰিকৈ বাইক ষ্টাৰ্ট দিলে। শেষ আশা এটি লৈ দুয়ো জালুকবাৰীলৈ পোনালোঁ। কিন্তু নাই, ঘৰলৈ যোৱা বাছ এখনো নাই।

“তুমি অসুবিধা নাপালে ৰাতি মোৰ ৰুমতেই থাকিব পাৰিবা।”
“কিন্তু আপোনাৰ অসুবিধা নহ’ব জানো? ৰুমৰ মালিকে যদি কিবা কয়?”
“একো নকয়। কিবা সুধিলে মই ভন্টী বুলি কৈ দিম।”

ঘৰত ফোন এটা কৰি বাছ নোপোৱাৰ কথা জনাই মই বৰ্ণিল দাৰ ৰুমলৈ আহিলোঁ। যথেষ্ট পৰিপাটিকৈ ৰাখিছে তেওঁ। অবিবাহিত ডেকা ল’ৰা এজনৰ ৰুম যেন নালাগেই।

জালুকবাৰীৰ পৰা তেওঁৰ ৰুমলৈ আহোঁতেও বাটত বৰষুণে পালে। দুয়ো তিতিলোঁ। তেওঁ পিন্ধি থকা বগা চাৰ্টটো তেওঁৰ গাত লিপিত খাই পৰিছিল। তেওঁৰ পেশীবহুল শৰীৰটো ঈষৎ স্পষ্ট হৈ পৰিছিল। মই মন কৰিছিলোঁ, তেওঁৰ ৰুমৰ বাৰাণ্ডাত থিয় হৈ মই পিন্ধি থকা শাৰীখন আটি থাকোঁতে তেওঁ বাৰে বাৰে মোলৈ চাই আছিল। হয়তো শাৰীখনৰ ফাঁকেৰে ওলাই থকা মোৰ বগা, কোমল পেটটোৰ বাবে, নাইবা ব্লাউজৰ ওপৰেৰে ওলাই থকা মোৰ বুকুখনৰ বাবেই। মই ঢাকি নল’লো।

মই পোনে পোনে বাথৰুমলৈ গৈ গাটো ধুই তেওঁৰ টি-চাৰ্ট আৰু বক্সাৰ এটা পিন্ধি আহিলোঁ। তেওঁ তেতিয়া পাকঘৰত। চাৰ্টটো ফেনৰ তলত শুকাবলৈ দি অকল পেন্টটো পিন্ধি পাকঘৰত চাহ বাকি আছে। মোক দেখি হাঁহি মাৰি একাপ আগুৱাই দিলে। নেভি ব্লু জিন্সত বৰ্ণিল দাক দেখি মোৰ মনৰ ভিতৰখন উগুল থুগুল লাগিব ধৰিলে। এই যেন এতিয়াই সাৱটি ধৰিম তেওঁক, গোটেই গাটো চুমাৰে উপচাই দিম। কোনোমতে নিজক সম্বৰণ কৰি চাহৰ কাপটো তাতেই থৈ ওলাই আহিব লওঁতেই তেওঁ সুধিলে, “ৰাতি কি খাবা?”

স্বতঃস্ফূৰ্ত ভাবে ওলাই আহিল, “আপোনাক”

তেওঁ স্পষ্টকৈ শুনিও নুশুনাৰ দৰে সুধিলে, “কি বুজা নাই”

মই লগে লগে কথা সলনি কৰি ক’লো, “আপোনাৰ যি খুৱাব ইচ্ছা”

তেওঁ মোলৈ চাই বেকাকৈ হাঁহি এটি মাৰি সুধিলে, “সঁচাই নে?”

মই একো নক’লো।
“এইফালে আহা”

মই একান্ত বাধ্য ছাত্ৰীৰ দৰে তেওঁৰ ওচৰলৈ গ’লো। তেওঁ লগে লগে মোৰ ককালত ধৰি তেওঁৰ কাষলৈ চপাই লৈ গ’ল।

“বাথৰুমত সোমালে অকল গা ধুব লাগে। কিবা মন গৈছে ক’ব লাগে।”

মই লাজত ৰঙা পৰিলোঁ। মোৰ মনত পৰিল, মই বাথৰুমত সোমাই কি কৰি আছিলোঁ। বৰষুণত তিতা বৰ্ণিল দাক দেখি মোৰ উত্তেজনাই চৰম সীমা পাইছিল, বাথৰুমৰ ভিতৰত সোমাই প্ৰথমে নিজক ঠাণ্ডা কৰিছিলোঁ। কিন্তু বৰ্ণিল দাই কেনেকৈ গম পালে।

মই তেওঁলৈ প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টিৰে চাওঁতে ক’লে, “দুৱাৰখন জপাবলৈ পাহৰিছিলা। আৰু দুৱাৰৰ ফাঁকেৰে মই বেচিনৰ আইনাত সকলো দেখিলোঁ।”

মই লাজত ৰঙা পৰি গ’লো।

তেওঁ মোৰ ওঁঠৰ কাষত এটি চুমা খালে। আৰু মোক হেঁচি মজিয়াত বহুৱাই ল’লে। পেন্টৰ চেইন খুলি তেওঁ তেওঁৰ লিংগটো বাহিৰলৈ উলিয়াই আনি মোৰ ওঁঠত লগাই দিলে।

প্ৰায় চাৰে সাত ইঞ্চিমান দীঘল, মোটা তেওঁৰ লিংগটো দেখি আপোনা আপুনি মোৰ মুখখন খোল খাই গ’ল। এহাতেৰে লিংগটোত ধৰি মই মুখৰ ভিতৰলৈ সুমুৱাই ল’লো। তেওঁ মোৰ আধা তিতা চুলিখিনিত হাত বুলাই থাকিল। মই বৰ আগ্ৰহেৰে তেওঁৰ লিংগটো চুপি থাকিলোঁ। হঠাৎ তেওঁ মোৰ চুলিত খামুচি ধৰি জোৰকৈ তেওঁৰ লিংগটো গুৰিলৈ মোৰ মুখত ভৰাই দি উলিয়াই আনিলে। তাৰ পিছত মোৰ মুখত ওলোৱা সোমোৱা কৰিব ধৰিলে। কিছুসময় তেওঁ মোৰ মুখত চোদন দিয়াৰ পিছত মোক সুধিলে, “উলিয়াই দিওঁ?” ইতিমধ্যে মোৰ মুখৰ বিষ উঠিছিলেই, তেওঁ লিংগটো মোৰ মুখৰ পৰা উলিয়াব বুলি ভাবি মই চকুৰে সন্মতি দিলোঁ। তেওঁ মোৰ ডিঙিলৈ হেঁচি ধৰি এসোপামান বীৰ্য্য ভিতৰতে এৰি দিলে। গিলাৰ বাহিৰে মোৰ হাতত উপায় নোহোৱা হ’ল। মই তেওঁৰ লিংগটো চেলেকি চাফা কৰি দিলোঁ।

“যোৱা অলপ জিৰণি লোৱা। মই ভাত বনাও।”
“হুম”
“কিবা ক’বা?”
“মোৰ ভাত খাব মন নাই”
“কিয়?”
“এনেই”
“মোৰ বনোৱা প্ৰায় শেষেই। ভাত হ’লেই হ’ল। তুমি যোৱা।”

মই তেওঁৰ শোৱা কোঠালৈ আহি যোনিখন চুই চালোঁ, ভিজি আছে। এইমাত্ৰ হৈ যোৱা কথাখিনি ভাবি ভাবি যোনিখন মোহাৰি দিলোঁ। বক্সাৰটো খুলি যোনিৰ ভিতৰত সোঁ হাতৰ মধ্যমা আৰু অনামিকা আঙুলি দুটা সোমোৱাই দিলোঁ আৰু বাওঁহাতেৰে পিয়াহ দুটা কাপোৰৰ ওপৰেৰেই টিপিব ধৰিলোঁ। অলপ পিছত বৰ্ণিল দা সোমাই আহি মোক তেনেকৈ দেখি তপিনাত জোৰকৈ থাপৰ মাৰি দিলে আৰু মোক ওলোটাকৈ বিছনাত বগৰাই ল’লে। কঁকালৰ অংশটো দাঙি দি তেওঁ মোৰ ভিজি থকা যোনিত মুখ লগালে। প্ৰথমতে এটি চুমা খাই দীঘলীয়াকৈ চেলেকি দিলে। তাৰ পিছত দুটা আঙুলি সোমোৱাই দি কুকুৰে চেলেকা দি চেলেকিলব ধৰিলে। মই ৰ’ব নোৱাৰা হ’লো। মোৰ গাত কঁপনি উঠিব ধৰিলে। ৰ’ব নোৱাৰি মোৰ চৰ্চৰকৈ প্ৰস্ৰাৱ ওলাই গ’ল। তেওঁ তথাপিও চেলেকি থাকিল।

“ঐ ছোৱালী, এইখিনিতে হাৰ মানি দিলা যে, আৰু আছেই চোন”- তেওঁ মোক হাঁহি জোকালে।

“ছৰী”

“একো নহয় অ’। বেছি টেষ্টি লগা হ’ল এতিয়া”

তেওঁ এইবাৰ মোৰ তপিনা দুখন ফাঁক কৰি লৈ ফুটাটোত থুঁ পেলাই মোহাৰি দিলে। তাৰ পিছত তেওঁ মোৰ পোকৰৰ ফুটাটোও ভোকাতুৰ জন্তুৰ দৰে চেলেকিব ল’লে।

“কি কৰিছে? সেইবোৰ জেগাত কোনে মুখ লগায়?”

“মনে মনে থাকাচোন।” এইবুলি তেওঁ মোৰ তপিনাত কামুৰি দিলে। মই দুখ পাই চিঞৰি দিলোঁ।

এইবাৰ তেওঁ মোক বিছনাত শুৱাই লৈ ভৰিদুখন তেওঁৰ মুখৰ ওচৰলৈ লৈ গ’ল। আৰু আঙুলিবোৰ চুপিলে। ভৰিৰ তলুৱা দুখনো চেলেকিলে। ভাগ্যে মই দুদিন আগেয়ে পিডিকিউৰ কৰাইছিলোঁ। নহ’লে ভৰিদুখন তেওঁৰ মুখত দিব মোৰ নিজৰেই বেয়া লাগিলেহেঁতেন। তেওঁ মোৰ কলাফুল, আঁঠু, উৰু আদিও চুমাৰে ভৰাই পেলালে। মোৰ কৰঙণ, যোনিৰ ওপৰৰ অংশ, পেট নাভি, বুকু সকলোতে তেওঁ চুমা খালে, চেলেকিলে। পিয়াহ দুটাত মিহিকৈ কামুৰিও দিলে, সৰু ল’ৰাই গাখীৰ খোৱাৰ দৰে বহু সময় চুপিলে। মই ইতিমধ্যে টি চাৰ্টটো খুলি সম্পূৰ্ণ নাঙঠ হৈছিলোঁ। তেওঁ কিন্তু এতিয়াও পেন্টটো পিন্ধি আছিল। মোৰ গোটেই গাটোতেই মৰম কৰা হোৱাৰ পিছত তেওঁ মোক ক’লে, “মোক পেন্টটো খুলি দিয়া।”

মই খুলি নমাই দিয়াৰ লগে লগেই তেওঁৰ লিংগটো জাপ মাৰি উঠিল। তেতিয়াতকৈও ফুলি প্ৰকাণ্ড ৰূপ লৈছিল ইতিমধ্যে। শিৰাবোৰ জিলিকি উঠিছিল। মই লোভত ৰ’ব নোৱাৰি মুখত ল’ব খোজোঁতেই তেওঁ মোক আঁতৰাই দি বিছনাত বগৰাই দিলে আৰু যোনিৰ পাহি মেলি এটা প্ৰচণ্ড ঠেলা মাৰি গোটেইডাল একেবাৰতে সুমুৱাই দিলে। মই বিষত চিঞৰি দিলোঁ। তেওঁ কেৰেপকে নকৰিলে। অলপ আগেয়ে মোৰ গোটেই গাটোত চুমা খাই মৰম কৰা মানুহজন আৰু বৰ্তমানৰ মানুহজনৰ মাজত যেন বৃহৎ পাৰ্থক্য। তেওঁ প্ৰচণ্ড জোৰত থাপ দি থাকিল আৰু মই থাপৰ তালে তালে কেঁকাই থাকিলোঁ। কিছুসময় তেনেকৈ নিৰ্দয়ৰ দৰে মোৰ যোনিত মৰমৰ অত্যাচাৰ কৰাৰ পিছত তেওঁ উলিয়াই আনিলে আৰু মোৰ কাষত শুই মোক ইঙ্গিতেৰে লিংগটো দেখুৱাই দিলে। মই গৈ কাওগাৰ্ল পজিছনত বহিব খোজোঁতেই তেওঁ ক’লে, “চুপি দিয়া।”

মই পিছুৱাই গৈ মুখত ল’লো। তেওঁ মোৰ মূৰত ধৰি মাজে মাজে হেঁচি দিয়ে।

“গুটিকেইটাও”

মই একো নকৈ তেওঁৰ আদেশ মানি তেওঁৰ গুটিকেইটাও এটা এটাকৈ মুখত লৈ চেলেকি চুপি দিলোঁ। কৰবাত পঢ়া মনত পৰিল, ল’ৰাবোৰৰ গুটি আৰু পোকৰৰ মাজৰ জেগাখিনি হেনো বহুত স্পৰ্শকাতৰ। মই সুযোগ লৈ সেইখিনিত চেলেকি দিলোঁ। তেওঁ লগে লগে ককালখন দাঙি মোৰ মুখখন হেঁচি ধৰিলে। মোৰ নাকটো গৈ তেওঁৰ পোকৰত লাগিল। তেওঁ মোৰ নাকত পোকৰটো ঘহাব ধৰিলে। মোৰ অসহ্য লাগিল কিন্তু উপায়ো নাছিল। তেওঁ চাগৈ মোৰ অৱস্থাটোৰ কথা গম পালে তেওঁ মোক এৰি দি উঠি আহিল আৰু মোক আঁঠু কঢ়াই থিয়ৈ থিয়ৈ থাপ দিব ল’লে। তেওঁৰ থাপত মোৰ জীউ ওলাই যোৱা যেন লাগিল। কিন্তু একে সময়তে স্বৰ্গীয় সুখো অনুভৱ কৰিছিলোঁ। এপাকত তেওঁৰ লিংগটো মোৰ যোনিৰ পৰা ওলাই পোকৰত খুন্দা মাৰিলে। অলপ সময় তেওঁ তাতেই ৰাখি ঘঁহি থাকিল হয়তো মোৰ অনুমতিলৈ বাট চাই। মই আৰু অলপ হাউলি পোকৰ মেলি দিলোঁ। তেওঁ বুজি পাই থুঁ এলেপা লগাই মোৰ ককালত হেঁচি ধৰি জোৰত লিংগটো পোকৰত সুমুৱাই দিলে। মই চিঞৰি উঠিলোঁ।

এইবাৰ তেওঁ প্ৰথমে লাহে লাহে থাপ দিলে। মোৰ বিষ কমাত তেওঁ মোৰ গাত উঠি লৈ জোৰে জোৰে থাপ দিব ধৰিলে। মই বিষত কান্দি দিলোঁ। তেওঁ ভ্ৰূক্ষেপে নকৰিলে। তেওঁ নিজৰ কাম কৰি থাকিল। এটা সময়ত তেওঁ জোৰত দীঘলীয়াকৈ থাপ কেইটামান মাৰি ৰৈ গ’ল। মোৰ পোকৰত এসোপা মান বীৰ্য্য উলিয়াই দি তেওঁ মোৰ গাৰ পৰা নামি বাথৰুমলৈ গ’ল। মই বিষ আৰু ভাগৰত লেবেজন হৈ তেনেকৈয়েই পৰি থাকিলোঁ। অলপ সময় পিছত তেওঁ আহি মোক তেনেকৈ পৰি থকা দেখি গালত চুমা এটা খাই সুধিলে, “বেছি দুখ পাইছিলা কৃষ্ণা?”

মই একো নকৈ মুখ ঘূৰাই দিলোঁ।

“ব’লা মই চাফা কৰি দিম। তাৰ পিছত অলপ জিৰণি লবা।”

মই এইবাৰো একো নক’লো। তেওঁ মোক কোলাত তুলি বাথৰুমলৈ লৈ গ’ল আৰু গোটেই গাটো ধুৱাই দিলে। যোনি আৰু পোকৰৰ ভিতৰতো আঙুলি সুমুৱাই চাফা কৰি দিলে। আকৌ মোক ডাংকোলাকৈয়েই আনি বিছনাত শুৱাই দি পাতল কম্বল এখন গাত দি দিলে। আৰু নিজে টাৱেল এখন ককালত মেৰিয়াই ৰুমৰ পৰা ওলাই গ’ল। অলপ দেৰি পিছত তেওঁ মোলৈ ভাত আঞ্জা লৈ আহিল। মোক লাহেকৈ উঠাই দি নিজ হাতেৰে খুৱাই দিলে। নিজেও ভাত পানী খাই আহি মোক সাৱটি ধৰি মোৰ কাষতে শুই পৰিল। বহু ৰাতিলৈ দুয়োৰে চকুত টোপনি নাহিল। মই বিষত শুব পৰা নাছিলোঁ আৰু তেওঁ মোৰ অৱস্থা দেখি।

পিছদিনা পুৱালৈ মোৰ অৱস্থা বেয়া হ’ল। মই উঠিব বহিবও নোৱাৰা হ’লো। আবেলিলৈ বিষ কমাত তেওঁ মোক জালুকবাৰীত থৈ গ’ল। ৰুমৰ পৰা ওলোৱাৰ আগতে দীঘলীয়াকৈ ব্ল’জব এটা দি পুনৰ লগ পোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে ঘৰমুৱা হ’লো।